We zijn net terug van onze vakantie naar Duitsland, een leuke vakantie maar ditmaal zonder onze Nelson . De mooie wandelingen die je daar kunt maken missen dan wel het gouden randje. Ik miste zijn grote zwarte natte neus in mijn hand als hij zich weer meldde na er even" van tussen" te zijn geweest. Langs de riviertjes lopen zonder een kletsnatte hond is toch heel anders en geeft minder vreugde, omdat je de kapriolen van je vriend mist. Het gaf veel plezier om te zien dat je vriend het zo naar zijn zin had hij kwam altijd met van alles aanzetten. Wij zaten op een hondvriendelijke camping in Altenahr in de Eifel, een mooie omgeving aan het riviertje , de Ahr. Op enig moment , wij zitten onder de luifel voor de caravan en ik kijk even om het hoekje en ik zie een prachtige Airedale zitten. Hij keek mijn kant op, en zat , zoals veel Dales doen op een bil en keek mij recht in de ogen, je verwacht dit niet, en ik schoot meteen vol en ik riep naar mijn man " daar is Nelson Frans, Nelson !!!". Ik was helemaal van het koekje, kan je begrijpen hoezeer hij nog in mijn hart zit! Toen ik weer enigszins bekomen was ben ik even naar de Dale toegelopen , het bleek dat ik twee jaar terug nog met de eigenaren heb gesproken, de Airedale heette Jorin en wat ik begrepen heb kwam hij bij de familie Spronk vandaan van de kennel Aire valley als ik me niet vergis. Jorin is een rustige hond werd me verteld door de eigenaren die ook al enigszins op leeftijd waren, de baas ging toch nog iedere dag twintig tot vijfentwintig kilometer met hem wandelen! Wat een gouden mand heeft ook deze Airedale ! Iedere keer als ik bij Jorin langsliep moest ik hem even aaien , ze voelen ook zo lekker die Airedales, vooral als ze goed getrimd zijn!

Je verhaal is zo herkenbaar! Ik weet precies wat je bedoelt. Ik heb namelijk hetzelfde meegemaakt op een camping maar destijds met een foxterrier. Ook ik barstte toen in tranen uit. Terwijl onze fox toen al drie jaar overleden was.
Nelson zit heel diep in jouw hart en zal daar altijd blijven en voor het rouwen om een trouwe vriend staat volgens mij geen tijd. Het heeft mij uiteindelijk 9 jaar gekost eer ik zover was weer een hond te willen.

Een warme groet,
Diezel & Eldrid

Ja, wat kan je je geamputeerd voelen, zo zonder je vriend bij je!
Gelukkig staan andere airedale-bezitters meestal wel open voor wat delen. We begrijpen allemaal hoe diep de vriendschap tussen mens en dier kan gaan (dat telt natuurlijk ook voor andere rassen; net zo goed!)
Maar een airedale spotten gebeurd toch echt minder vaak!
groetjes Esther

ach ja , ik snap het ook heel goed, je mist hem en dan zie je er weer een en dan komt alles weer boven Groet Hélène